 
Historia
Historia Europejskiej Federacji Łąkarskiej (Europeas Grassland Federation)Łąkarze od dawna spotykali się na konferencjach międzynarodowych, już w okresie międzywojennym na Kongresach Światowych (od 1923 roku) wymieniali poglądy i dzielili się doświadczeniami z zakresu zagospodarowywania, nawożenia, produkcji i konserwacji pasz otrzymywanych na trwałych i przemiennych użytkach zielonych. Idea utworzenia Europejskiej Federacji Łąkarskiej powstała na konferencji „Produkcja Pasz”, która odbyła się w Szwajcarii w 1962 roku. Propozycje taką wysunęli naukowcy brytyjscy, przedstawiciele działającego od 1945 roku Brytyjskiego Towarzystwa Łąkarskiego, a ponieważ zyskała ona powszechną aprobatę uczestników konferencji zorganizowano w 1963 roku sympozjum międzynarodowe w Hurley (Wielka Brytania), na którym oficjalnie postawiono wniosek o utworzenie Federacji działających w Europie Towarzystw Łąkarskich i przedstawiono projekt statutu Federacji. Przedstawiciele 11 krajowych towarzystw zaakceptowali zgłoszone projekty. Powołany został pierwszy Komitet Wykonawczy Federacji w składzie: M.L t’Hart, (Holandia), H.R. Baker (Wlk. Brytania), J. Rebishung (Francja) B.R. Bentholm (Dania) i reprezentujący Szwajcarię Polak Jan Caputa, który jednocześnie pełnił początkowo obowiązki sekretarza Komitetu. W późniejszym okresie do Komitetu dołączył J.W. Minderhoud. Zadania Federacji zawarte w pierwszym statucie przyjętym w 1963 były i są ciągle te same: zapewnienie i organizowanie bliskich kontaktów między europejskimi organizacjami łąkarskimi, promowanie kontaktów, wymiany naukowej i doświadczeń praktycznych między ekspertami z zakresu łąkarstwa, inicjowanie sympozjów i innych spotkań europejskich łąkarzy i towarzystw łąkarskich. Statut Federacji był kilkakrotnie zmieniany. Najważniejsze zmiany nastąpiły w roku 1973 i 1994. Federacja dostosowywała się bowiem do zmian zachodzących w Europie i jeszcze przed oficjalnym rozszerzeniem Unii Europejskiej o kraje Europy Wschodniej i Centralnej już dawno otworzyła się na pełną integrację i współpracę europejską. W skład Europejskiej Federacji Łąkarskiej wchodzą członkowie towarzystw łąkarskich lub narodowe organizacje działające w poszczególnych krajach (statut dopuszcza również udział naukowych instytutów łąkarskich lub akademii nauk rolniczych), oraz jako członkowie korespondenci, indywidualne osoby z krajów, które nie mają formalnie utworzonych łąkarskich towarzystw lub organizacji. Osoby te, najczęściej wybitni specjaliści z zakresu łąkarstwa, pełnią funkcję pośredników (tzw. contact person) między Federacją a nauką i praktyką łąkarską w reprezentowanym przez nich kraju. Europejska Federacja Łąkarska rozwijała się bardzo dynamicznie. W 1964 roku w październiku 10 krajów oficjalnie potwierdziło członkostwo w tworzącej się wtedy Federacji. Były to następujące kraje: Belgia, Dania, RFN, Finlandia, Francja, Irlandia, Włochy, Holandia, Szwajcaria, W. Brytania. W roku następnym, czyli w 1965 do Federacji przystąpiła Polska, Szwecja, Norwegia i NRD, na dzień dzisiejszy Federacja zrzesza 29 towarzystw lub organizacji narodowych, 8 członków korespondentów i jest podzielona na 7 regionów geograficznych. Każdy region jest reprezentowany przez jednego przedstawiciela w Komitecie Wykonawczym EGF, co dwa lata następuje rotacja krajów przedstawicielskich. Jedną z zalet Europejskiej Federacji Łąkarskiej jest prosta struktura organizacyjna. Jak już wspomniano Federacja zrzesza krajowe towarzystwa lub organizacje łąkarskie, sama nie organizuje konferencji czy mityngów, ale inicjuje, wspiera i koordynuje organizowanie konferencji międzynarodowych przez kraje członkowskie. Działalność Federacji kierowana jest przez Komitet Wykonawczy, w którym jedyną stałą osobą jest sekretarz Federacji. W skład Komitetu Wykonawczego wchodzi prezydent Federacji reprezentujący kraj, który podjął się organizowania następnej Konferencji Generalnej, były prezydent, sekretarz odpowiadający za stronę naukową następnej konferencji Generalnej oraz przedstawiciele 7 regionów Europy i sekretarz generalny Federacji. Aktualnie Komitet Wykonawczy reprezentowany jest przez 11 osób, przewodniczącym na konferencji w Badajoz został wybrany Göran Dalin ze Szwecji, sekretarzem generalnym został Willy Kessler ze Szwajcarii, który zastąpił dr Wilema Prinsa pełniącego tą zaszczytną i niezwykle odpowiedzialną funkcję przez prawie 20 lat (od 1985 do roku 2004) Region północno-wschodniej Europy, w skład którego wchodzi Polska, aktualnie reprezentowany jest przez Łotwę, a personalnie przez Aleksandra Adamowicza. Obecnie członkowie Komitetu spotykają się tylko w trakcie konferencji generalnych Federacji lub sympozjów okazjonalnych i podejmowane są wtedy głównie strategiczne decyzje o charakterze organizacyjnym. Bieżąca działalność Federacji koordynowana jest więc głównie przez sekretarza generalnego, który nie tylko utrzymuje bieżące kontakty korespondencyjne z krajami członkowskimi, członkami Komitetu i wieloma ekspertami z różnych krajów, ale odpowiada również za stronę finansową Federacji, redaguje serwis informacyjny opracowując strony internetowe EGF. Sekretarz Federacji dba również o właściwy poziom naukowy i organizacyjny konferencji i sympozjów organizowanych pod egidą Federacji. Wiąże się to z wizytami w krajach podejmujących się organizacji kolejnych sympozjów i konferencji generalnych. Rola sekretarza generalnego i jego zaangażowanie w sprawy Federacji decyduje w dużym stopniu o rozwoju i przyszłości Federacji. Przez ostatnie dwadzieścia lat takim dobrym duchem Federacji był właśnie dr Wilem Prins. Został on wybrany na to stanowisko w 1985 roku, kiedy zastąpił innego Holendra dr Minderhouda (1978-1985), wcześniej w latach 1973-1978 sekretarzem generalnym EGF był R.S Tayler z Wielkiej Brytanii. Przepływ informacji między członkami Federacji jest obecnie znacznie łatwiejszy niż kiedyś. Federacja dysponuje własną stroną internetową np. (http//www.europeangrassland.org), drukuje bieżące informacje o konferencjach w Grass and Forage Science. Jednak nic nie zastąpi osobistych kontaktów między przedstawicielami krajów członkowskich i roli sekretarza generalnego w inicjowaniu i podtrzymywaniu tych kontaktów. Można mieć nadzieję, że wybrany na konferencji w Lucernie 2004 roku na stanowisko sekretarza generalnego, dobrze znany wielu polskim łąkarzom dr Willy Kessler ze Szwajcarii będzie godnie kontynuował pracę swojego poprzednika. Europejska Federacja Łąkarska zawsze otwarta była na nowe, ambitne projekty, przyciągała młodych naukowców z wielu krajów, na jej konferencjach panowała niezwykłe przyjazna atmosfera, obowiązywały zasady pełnej demokracji, wolności, rodziły się wieloletnie kontakty oficjalne i trwałe przyjaźnie. Otwartość na nowe idee nigdy nie oznaczała jednak, że zapominano o dokonaniach poprzedników i o pięknych tradycjach nauki łąkarskiej w różnych krajach europejskich. Takim dowodem poszanowania tradycji i uznawania zasług wielu wybitnych łąkarzy jest tytuł honorowego prezydenta Federacji. Pierwszym honorowym dożywotnim prezydentem EGF został wybrany w 1963 roku W. Davies z Wielkiej Brytanii, jeden z inicjatorów i „ojców”: Federacji (zmarł w 1968 roku). W roku 1980 na 8 Konferencji Generalnej w Zagrzebiu wybrani zostali dożywotnimi prezydentami honorowymi t’Hart (Holandia) i Andrejew (Związek Radziecki). W roku 1982 tą zaszczytną funkcję powierzono V. Jarvi (Finlandia) i Janowi Capucie (Szwajcaria). W 2000 roku w trakcie 18 Konferencji Generalnej w Aalborg (Dania) uczestnicy i delegaci z poszczególnych krajów zdecydowali, że funkcji honorowego dożywotniego przewodniczącego federacji należy nadać trochę inne znaczenie. Uznano, że powinno wprowadzić się pewne obiektywne kryteria doboru osób na tą funkcję i że osoby te powinny wspierać Federację i Komitet Wykonawczy swoją radą i doświadczeniem. Na Konferencji EGF w Dani przyjęto, że honorowy dożywotni przewodniczący EGF powinien spełniać następujące warunki: wykazać się uczestnictwem w minimum 12 konferencjach lub sympozjach organizowanych przez EGF, mieć znaczne osiągnięcia naukowe w ramach Federacji (np. autor lub współautor referatów plenarnych), doświadczenia organizacyjne (członkostwo w Komitecie Wykonawczym EGF, funkcje prezydenta lub sekretarza), działalność doradczą przy organizowaniu konferencji. Nie bez znaczenia jest również osobowość kandydata (np. łatwość nawiązywania kontaktów, poczucie humoru), jego autorytet w nauce i praktyce łąkarskiej oraz doświadczenia międzynarodowe. W roku 2000 na funkcję honorowych prezydentów Federacji wybrano Johna Frame’a z Wielkiej Brytanii (osoba doskonale znana polskim łąkarzom, był zamarł w 2006 roku, honorowym członkiem Polskiego Towarzystwa Łąkarskiego) i Germana Blagowieszczenskiego (Rosja). W 2002 roku na Konferencji Generalnej w La Rochelle wybrany został L. t’Mannetje (Holandia) i R. Wilkins (W. Brytania), a na konferencji w Lucernie Wilem Prins (Holandia) i Josef Nosberger (Szwajcaria).
Wyślij
pocztę do garmond@o2.pl z
pytaniami i uwagami dotyczącymi tej witryny sieci web.
|
